We beseffen het misschien wel te weinig. De ervaringen in het begin van ons leven zijn zo belangrijk. Hoe we worden ontvangen op het moment dat we de eerste signalen van onze aanwezigheid aan onze moeder geven. Hoe we gevoed worden tijdens die eerste negen maanden, zowel met voeding als met liefde of misschien ook wel met giftige stoffen. Hoe onze geboorte verloopt. Hoe we na de geboorte worden welkom geheten. En al die tussenliggende momenten. Maar we weten het niet meer.
Lerend brein
Klopt dat eigenlijk? Weten we het niet meer? Wanneer ik voor mezelf spreek: ik heb geen actieve herinneringen van voor mijn tweede verjaardag. Maar ik wás er wel. Ik heb wel van alles meegemaakt. Fysiek was ik helemaal aanwezig. En mijn brein was volop in ontwikkeling. Rond de geboorte bijvoorbeeld is er veel activiteit in het brein. Er wordt in een hoog tempo een groot aantal nieuwe verbindingen gemaakt. Dat betekent dat het brein leert. En alles wat je dan meemaakt wordt op een heel diep niveau opgeslagen.
Een normale geboorte
Ik wil je eens meenemen naar hoe een normale geboorte ongeveer verloopt. Vanwege de grootte van ons brein en de nauwheid van het bekken van de moeder worden we (in vergelijking met andere zoogdieren) relatief vroeg in onze ontwikkeling gedwongen om de buik van de moeder te verlaten. Weeën zorgen voor een enorme druk op de baby, terwijl er aan de andere kant nog geen doorgang is. De weeën drukken het hoofdje uiteindelijk op het bekken van de moeder (dit is uiteindelijk ook nog zichtbaar aan de vorm van ons gezicht). Vanwege de vorm van het bekken begint een baby op de zij en moet het uiteindelijk een draai maken (liefst met het gezichtje naar beneden). Ondertussen blijven de weeën druk uitoefenen tot we het lichaam van onze moeder verlaten. Geboren worden is geen pretje. Zeg maar gerust dat het voor ieder van ons een overweldigende ervaring is…
Opslag
In de eerste twee jaar hebben we nog niet de beschikking over taal. De ervaringen van toen worden dus zonder taal opgeslagen en zijn dan ook niet toegankelijk via onze taal. Maar ze worden wel opgeslagen. In ons lichaam. En reken maar dat je lichaam ze veilig kan opbergen. Want voor een kleine baby zijn die grootse ervaringen misschien wel ’too much’. Het lichaam bergt de ervaringen zodoende op onbewust niveau heel goed op. The body keeps the score. Vanaf het moment dat er iets als een lichaam is; vanaf die eerste cel.
Imprints
Dat we het niet bewust weten, wil niet zeggen dat we het ook niet merken. De vroege ervaringen vormen diepe imprints die zich herhalen in je leven en graag gezien en begrepen willen worden. En wanneer we in verbinding met ons lichaam staan, kunnen we ook luisteren naar wat ons lichaam ons daarover te vertellen heeft. Ik heb mogen zien en ervaren dat dit kan en dat je via je lichaam toegang kunt krijgen tot diepe gevoelens, gebaseerd op die zeer vroege ervaringen. En dat geeft de mogelijkheid rust te vinden en te helen wat zo vroeg misschien al wel beschadigd is geraakt. Dat is zo mooi!
Verder lezen?
Ons lichaam en onze psyche zijn nauw met elkaar verweven. Veel nauwer dan we vaak beseffen. Er komen steeds meer boeken over dit onderwerp. Vaak ook gerelateerd aan trauma’s. Een voorbeeld is ‘Traumasporen’, de Nederlandse vertaling van het boek ‘The body keeps the score’, geschreven door Bessel van der Kolk. Ook het boek ‘Wanneer je lichaam nee zegt’ is een prachtig voorbeeld. Schrijver Gabor Maté weet alles zo liefdevol te verwoorden.
Bij IQenzo is ook alle ruimte om het geboorteverhaal een plek te geven en bewust te worden van patronen die daar zijn ontstaan.