Dat een intelligentieonderzoek veel meer is dan alleen een IQ-bepaling illustreert het verhaal van Mila.
Mila zit in groep 6. Ze vindt het erg gemakkelijk op school en het is duidelijk dat Mila behoefte heeft aan meer uitdaging. Binnen school is een plusklas en er wordt een toelatingscriterium geëist van een IQ van 130 of meer. Bij Mila wordt op school een non-verbale intelligentietest afgenomen en haar IQ komt op 123. Het is jammer voor Mila, maar toelating voor de plusklas zit er voor haar niet in.
Dat is het moment dat Mila’s ouders besluiten om een second opinion aan te vragen door middel van een andere, meer gangbare intelligentietest. Mila doet goed haar best op de test, ze laat zien wat ze kan. Ze behaalt opnieuw sterke scores, maar geen IQ van 130.
Natuurlijk kan ik Mila niet naar huis sturen met de boodschap: “Jammer, maar helaas. Je zult het moeten doen met wat je nu te doen krijgt op school. Veel succes.” Want ik zie dat ze op een aantal onderdelen van de test heel sterk presteert. Enkele andere onderdelen blijven juist meer achter. Dat betekent dat ze op het ene gebied uitdaging nodig heeft en op het andere gebied wat meer ondersteuning kan gebruiken. En daar ligt op school dus ook de uitdaging als het gaat om het onderwijs aan Mila.
Ik leg dit aan de in eerste instantie teleurgestelde ouders uit. En ik formuleer concrete adviezen gericht op wat ze op bij Mila in de klas kunnen doen om haar uit te dagen op het ene gebied en te ondersteunen op het andere gebied. Dit is voor de ouders van Mila een opluchting; blijkbaar is er veel meer mogelijk dan alleen de plusklas voor extra uitdaging.
Herken je het verhaal van Mila bij je eigen zoon of dochter? Ik overleg graag met je wat het beste is om te doen.