Verlegen zit het meisje voor me. Bijna kleuter, maar cognitief al zoveel verder. En dat maakt haar perfectionistisch. Zoals het in haar hoofd zit, moet ze het ook kunnen. Het besef dat ze het misschien niet zo goed doet, zorgt voor blokkades. “Kan ik niet” zegt ze vaak. En dan doet ze het niet. Dus tekent ze zoals ze het om zich heen ziet, bij de peuters. Ze krast wat, tekent iets in het wilde weg. Haar moeder vertelt dat ze eigenlijk nog nooit iets gericht heeft getekend.
Na haar een poosje te laten spelen en tekenen vraag ik haar een mens te tekenen. “Kan ik niet”, zegt ze. We praten er even over, stellen het even uit en dan is ze er klaar voor. Er komt een prachtige kopvoeter op papier. Mét vijf tenen aan elk been. Ze geeft hem aan haar moeder, die er helemaal stil van is. “Dit heeft ze echt nog nooit gedaan…” Wat een schitterend moment.
